Interesuję się bieganiem. Żyję tym. Zbieram wszelakie informacje związane z tym sportem. Czas pokazuje, jakie są cenne, a które nie. Są akcenty pozytywne, ale trafiają się też negatywne. Bodźcem do napisania tego tekstu była zła wiadomość. Na szczęście nie tragiczna. Mój znajomy, nie ukończył Orlen Warsaw Marathon. W trakcie biegu stracił kontakt z rzeczywistością i obudził się w karetce. Niektórzy może pochwalą Go za heroizm i walkę do końca. Ja nie pochwalę. To było skrajnie nieodpowiedzialne i można było tego uniknąć. Jak to się mówi – głową muru nie przebijesz. Najcięższa walka, to ta z samym sobą. Ale będę szczery do bólu, uważam że amator nie powinien ryzykować własnym zdrowiem.

Jestem zwolennikiem walki do końca. Podziwiam ludzi, którzy wyciskają z siebie wszystko. Ten tekst kieruje do biegaczy, którzy nie walczą z czasem. Lecz z własnym organizmem.
 

Kiedy odpuścić?

 
To jest bardzo trudne pytanie. Katastrofalnych scenariuszy może być wiele. Nie chcę operować przykładami, bo organizm ludzki jest nieprzewidywalny. Większość maratończyków zna doskonale smak zmęczenia. W trakcie maratonu większość nieprzewidzianych sytuacji zaczyna się po 30stym kilometrze. Nie piszę tego tekstu, aby przestrzec Was przed kryzysem energetycznym lub mięśniowym. Tego rodzaju kryzysy są wpisane w specyfikę biegu maratońskiego. Jeżeli macie zaburzenia widzenia, nudności, zawroty głowy, chwilową utratę świadomości – nie ma żartów. Zatrzymajcie się, poproście kogoś o pomoc. To żaden wstyd. Wyobraźcie sobie, że w najgorszym przypadku możecie upaść bezwładnie na ulicę.

Bierzcie poprawkę na wysoką temperaturę. Biegnijcie wolniej! Przypominam o scenach z ubiegłorocznego półmaratonu Solidarności. To pokazuje, że nie potrzeba maratonu, aby dziesiątkować uczestników biegu.

I na koniec. Zawodniku, biegaczu – biegasz, bo lubisz to robić. To nie jest Twoja praca. Ciesz się tym i pomyśl o Twoich bliskich. Co czuje żona zawodnika, która dowiaduje się, że jej mąż ukończył maraton – pod kroplówką w szpitalu?
 

Żyje się dalej…

 
Przychodzi chwila refleksji. Jakie myśli kłębią się w głowie zawodnika:

1. Ten który zszedł.
2. Ten który skończył w karetce.

???

 
Wiem, wiem. Wszystko łatwo się mówi.