Prawie 70% czytelników bloga to osoby mające 25 lat lub więcej. W związku z tym pomyślałem, że warto napisać tekst, który opowiada o tym, jak łączyć regularny trening z pracą. Połączenie jakiejkolwiek pracy z treningiem wymaga dobrej organizacji. Nie mam złudzeń, że osoby, które mają siedzący tryb pracy, wręcz potrzebują ruchu. W innym wypadku istnieje realne ryzyko problemów ze zdrowiem. W długim terminie, a jakże, nic nie dzieje się od razu. A co z osobami, które pracują fizycznie? Wiele zależy od charakteru pracy, bo „praca fizyczna” to bardzo szerokie pojęcie. W tym tekście nie chcę się zagłębiać, kto pracuje ciężej, a kto lżej. Moim celem jest opublikowanie poradnika na bazie własnego doświadczenia, które pomogą innym uniknąć moich błędów. Zapewne nie wszyscy wiedzą, ale nie tak dawno temu łączyłem pracę w sklepie Decathlon, studia dzienne oraz intensywny trening do maratonu. Było pracowicie…. 😉

Zacznę od uczelni, ponieważ to było najmniej absorbujące. Studiowałem socjologię. Wtedy jeszcze na Katolickim Uniwersytecie Lubelskim. Kończyłem studia pierwszego stopnia, więc miałem na głowie pisanie pracy licencjackiej. Nie byłem wielkim entuzjastą tego kierunku, a znalazłem się tam niejako z przypadku. (to historia na oddzielny wpis) Mam taki charakter, że nie lubię odpuszczać tego, co zacząłem, zatem ciągnąłem konsekwentnie ten temat. Moje studia uznaję za swój życiowy błąd, ale niczego nie żałuję… Mogę się pochwalić tym, że jako student nigdy nie miałem 2 w indeksie. Na studiach poznałem moją żonę. Widocznie tak miało być! Wracając do tematu wielkiego trio – studia, praca, treningi. Uczęszczanie na zajęcia nie było ogromnym utrudnieniem, ale pisanie pracy dyplomowej i przesiadywanie w czytelni już tak. Tak się złożyło, że nie mogłem wypożyczyć większości literatury niezbędnej do napisania teorii. Czasami nie wyrabiałem się z terminami, ale dr Alina Betlej to wyrozumiały promotor. Prawdę mówiąc, za pisanie pracy wziąłem się na poważnie w kwietniu, a obroniłem się w czerwcu. Miało to ścisły związek z kontuzją… ale o tym później.
 

Pracę w sklepie sportowym zacząłem 02.10.2009. Ktoś może zapytać: po co zacząłeś pracować? Przecież studiowałeś i trenowałeś. Od zawsze starałem się twardo stąpać po ziemi. Czułem, że studia to za mało. Z perspektywy czasu wiem, że to była świetna decyzja! Praca nauczyła mnie więcej, niż 5 lat studiów. Gdybym mógł się cofnąć w czasie, to zamiast podjęcia pracy zmieniłbym kierunek studiów, co wiązałoby się ze zmianą miejsca zamieszkania… (nie ma tego kierunku w Lublinie). Jednak to tylko gdybanie, bo nie wynaleziono wehikułu czasu. 😉 Być może kogoś interesuje, jak wygląda praca w Decathlon. Nie bez przyczyny trafiłem na dział: chodzenie, bieganie, tenis, golf. Przyznaje się bez bicia, że początki pracy były trudne (pracowałem głównie na 1/2 etatu, ale często robiłem nadgodziny do 3/4). Moje wyobrażenia, jak wygląda praca, były rozbieżne z tym, jak było naprawdę. Praca sprzedawcy (bo na takim stanowisku zaczynałem) to głównie przerabianie, rozkładanie, układanie i liczenie towaru. W tym sportowym markecie cały towar jest dostępny dla klienta na wyciągnięcie ręki. Francuskie sklepy stawiały na „szybki sklep”. Nie wiem, jak jest obecnie, ale myślę, że podobnie.

W praktyce oznacza to tyle, że klient ma wejść do sklepu, samodzielnie odszukać i wybrać interesujący go produkt, po czym udać się do kasy. Pracownicy sklepu mają ogrom pracy nad ekspozycją. Śmiało mogę powiedzieć, że przez 80% czasu pracy należy dbać towar. W związku z tym, że od zawsze pasjonowałem się bieganiem, to mogłem się rozwijać w tym kierunku. Dosyć sprawnie zostałem szkoleniowcem technicznym z biegania. Było to powiązane z byciem szkoleniowcem w ogóle, więc równolegle prowadziłem szkolenia ze sprzedaży. Musicie wiedzieć, że Decathlon raz do roku prowadzi szkolenie dla szkoleniowców, które odbywa się we Francji lub Hiszpanii. Tym sposobem przez 3 lata pod rząd latałem służbowo na takowe szkolenie. Na szkoleniu dostawaliśmy dużo biegowego sprzętu od wiodących brandów: ASICS, Adidas, Mizuno oraz Kalenji. Śmiało mogę polecić pracę w tym sklepie młodym, energicznym osobom na studiach dziennych, które chcą się rozwijać. Decathlon to firma stawiająca na rozwój pracowników i co najważniejsze – nie wymagają doświadczenia. To niewątpliwy plus tej pracy dla młodych ludzi. A jakie są minusy? Skoncentruje się na minusach z perspektywy osoby regularnie uprawiającej sport. Trochę przykre jest to, że w sklepie sportowym zdecydowana mniejszość pracowników ma bezpośredni kontakt ze sportem. Tak to wyglądało i myślę, że dalej nic się w tej kwestii nie zmieniło. Największym minusem jest to, że to praca fizyczna. Praktycznie cały czas trzeba być na nogach. Czasem trzeba dźwignąć coś cięższego. Ułożenie, tudzież rozłożenie kilkuset par butów potrafi zmęczyć. Miałem pełną świadomość, że nie sprzyja to optymalnej regeneracji, ale wierzyłem, że dam radę, ponieważ jestem młody. Tak było do czasu…
 
Na początku ciężko było się przyzwyczaić do nowych obowiązków. Na dodatek trzeci semestr studiów był dosyć wymagający. W okresie od października do lutego biegałem bardzo nieregularnie. Na początku marca dostałem propozycję startu w Mistrzostwach Polski studentów w maratonie. Z perspektywy czasu przyznaję, że to było szalone. Miałem 7 tygodni na przygotowanie się, bo start był na początku maja. Tłumaczyłem sobie to tym, że tyle lat biegam, więc trening musi oddać. Finalnie wybiegałem brąz w klasyfikacji studentów z czasem 2:58:14 (16 miejsce OPEN, Katowice 2010). Co dał mi ten medal oprócz satysfakcji? Stypendium sportowe. Rozochociłem się i uwierzyłem, że można skutecznie łączyć pracę, studia i treningi. Obrałem cel na przyszły rok – start w kolejnych mistrzostwach studentów na dystansie maratonu. Tym razem planowałem uporać się z barierą 2:50, bo ten rezultat powinien dać zwycięstwo w klasyfikacji. Cykl przygotowawczy rozpocząłem w listopadzie. Trenowałem pod okiem dobrego trenera – Leszka Wojciechowskiego (nasza współpraca rozpoczęła się w maju 2005 roku). Sesja zimowa i studia – luzik. Obciążenie treningowe rosło, ale nie narzekałem. Najciężej było w weekendy. Mocny trening jakościowy rano, a potem siedem godzin na nogach. W niedzielę zazwyczaj tylko praca. Kolejne siedem godzin. W poniedziałek zaczynał się kolejny mikro cykl w i skali kilkunastu tygodni z pewnością to miało znaczenie. W kulminacyjnym momencie biegałem ponad 140 km w tygodniu. Moją podstawową i jedyną formą regeneracji był sen. W marcu weszliśmy w ostatni etap przygotowań. W drugiej połowie miesiąca zacząłem odczuwać ból w okolicach piszczeli. Zapalenie okostnej – musi przejść. Nic sobie z tego nie robiłem i trenowałem dalej. Na początku kwietnia było już dramatycznie. Trucht to było wyzwanie. W głowie kołaczące się myśli – dam radę, czy nie dam rady dociągnąć to do maratonu? Po drodze zaliczyłem start w Akademickich Mistrzostwach Polski w biegach przełajowych. Już wtedy miałem ponad tydzień przerwy. Dobiegłem na 23 pozycji, co przełożyło się na szóste miejsce w klasyfikacji uniwersytetów. To był koniec marzeń o maratonie. Po tym biegu chodzenie sprawiało mi kłopot. Poszedłem do lekarza i okazało się, że miałem złamanie zmęczeniowe piszczeli (obu!). Pamiętam, że dostałem zwolnienie lekarskie na ponad miesiąc. Nie biegałem, nie pracowałem, więc wziąłem się za pisanie pracy licencjackiej. Macie wytłumaczenie, dlaczego napisałem ją pomimo ogromnych oporów terminie…

 Moje aktualne podejście do biegania i kontuzji oparte jest na doświadczeniu. Jakże bolesnym. Chciałbym, żeby czytelnicy bloga wyciągali wnioski na bazie moich doświadczeń. Praktyka pokazuje, że dopóty ktoś się nie sparzy, dopóty ryzykuje własnym zdrowiem. Jak trenować, pracując fizycznie?
 

Dostosuj treningi do aktualnego stylu życia

Brzmi banalnie, ale naprawdę ciężko jest sobie uświadomić, że praca determinuje nasze sportowe życie. Według mnie koniecznie jest zejście z obciążeń treningowych. Na bazie doświadczenia możesz stopniowo dokładać objętość i intensywność. Przykład? Jesteś górnikiem i pracujesz fizycznie w kopalni. Siłę ogólną wyrabiasz w sposób naturalny, więc zastanów się, czy potrzebujesz włączyć do treningu ćwiczenia siłowe. Idąc dalej tym tropem, Twoje nogi są poddawane dużym obciążeniom – być może nie potrzebujesz siły biegowej.
 

Skoncentruj się na regeneracji

Po pierwsze i najważniejsze, skoncentruj się na odpowiedniej ilości snu, ponieważ Twój organizm jest poddawany ponadprzeciętnym obciążeniom. Po drugie, traktuj to poważnie. Jesteś osobą pracującą fizycznie i potrzebujesz większej dbałości w sferze regeneracji niż osoby, które tego nie robią. Nie ważne, że jesteś biegaczem amatorem – wbrew pozorom możesz być bardziej obciążony, niż wyczynowiec. Prawidłowe rozciąganie, rolowanie, masaże wodne, masaż sportowy. Wszystko to zwiększy Twoje szanse na udaną symbiozę pracy i treningu.
 

Pamiętaj o diecie i suplementacji

Nie zapominaj o zbilansowanej diecie. Twój organizm musi mieć dobre paliwo do codziennego funkcjonowania. Dodatkowo przemyśl kwestię suplementacji. Myślę, że gdybym spożywał więcej wapnia i witaminy D3, to mógłbym uniknąć kontuzji z 2011. Nie chcę się tutaj rozpisywać, bo każdy musi podejść do tego tematu indywidualnie. Wszystko zależy od Twoich biegowych aspiracji.
 

Planuj z chłodną głową

Na koniec kluczowa rada. Jestem przekonany, że można skutecznie łączyć pracę fizyczną z bieganiem. Jednak wiele osób robi to zupełnie bez wyczucia i wyobraźni (ja też, mam to za sobą). Skuteczniej jest planować mniejsze cele i stopniowo je realizować, niż mierzyć wysoko i upaść z hukiem. Tak – praca to ograniczenie, które należy brać pod uwagę. Regeneracja to proces, który wymaga czasu. W pracy nie odpoczniesz. Uwierzcie mi na słowo – każdy powrót po kontuzji to ogromne wyzwanie.

Nieważne, jak ciężko potrafisz trenować, ważne, ile czasu potrafisz wygospodarować na odpoczynek. To drugie jest trudniejsze, bo w obecnych czasach zawsze jest coś do zrobienia, sprawdzenia, obejrzenia… Z czegoś trzeba zrezygnować. Myślę, że nie tylko ja mierzyłem się z podobną sytuacją. Być może pracujecie fizycznie i macie własne doświadczenia? Nie krepujcie się, zachęcam do uzewnętrzniania się w komentarzach. Wierzę, że mój wpis może okazać się przydatny dla wielu osób. Zdrówko!