Lekkoatletyka w wydaniu ogólnoświatowym przeżywa kryzys. Kto nie słyszał o skandalu dopingowym, który miał miejsce w Rosji? W związku z tym nie zobaczyliśmy reprezentantów tego kraju w Amsterdamie. Nie zobaczymy ich również na Igrzyskach Olimpijskich w Rio de Janeiro. Kolejną piekącą sprawą są transfery zawodników spoza Europy. Sprawa nie jest jednoznaczna, ponieważ jest to następstwo postępującej globalizacji. Prawdą jest, że część zawodników mieszka od lat w kraju, który reprezentuje. Po drugiej stronie są zawodnicy, którzy mają obywatelstwo tylko po to, aby zdobywać medale na imprezach mistrzowskich. Czy tak powinno być?

Na samym początku nie sposób napisać o wielkim sukcesie naszych lekkoatletów. Polacy zdobyli 12 medali (6 złotych, 5 srebrnych, 1 brązowy), co przełożyło się na zwycięstwo w klasyfikacji medalowej. Brawo! Dla porównania dodam, że przed dwoma laty nasi rodacy zdobyli identyczną liczbę medali (2 złote, 5 srebrnych, 5 brązowych).

Sprytna Turcja

Turcja została sklasyfikowana na 4 miejscu w klasyfikacji medalowej. Kto oglądał mistrzostwa, ten wie, że część reprezentacji tego kraju raczej nie potrafi mówić po turecku. Wątpię w ich znajomość tureckiej kultury. O przodkach w tym kraju nie wspomnę, choć kto wie… Myślę, że nazwanie ich najemnikami nie jest przesadą. Niektórzy z poniższych zawodników dostali obywatelstwo w iście sprinterskim tempie. Co mają robić w zamian? Zdobywać medale. Przypomnę, że Turcja zdobyła 12 krążków (4 złote, 5 srebrnych, 3 brązowe). Dzięki informacjom ze strony European Athletics można dowiedzieć się podstawowych informacji o pochodzeniu większości zawodników. Poniżej odkrywam, skąd tak naprawdę pochodzą:

Kenia: Yasemin Can (właściwie: Vivian Jemutai) Polat Kemboi Arikan (właściwie: Paul Kipkoskei Kemboi) Ali Kaya (właściwie: Stanley Kiprotich Mukche) Aras Kaya (brak danych), Kaan Kigen Ozbilen (brak danych)

Etiopia: Sultan Haydar (właściwie: Chaltu Gırma Mesmesha)

Kuba: Yasmani Capello Escobar

Azerbejdżan: Ramin Guliyev

Jamajka: Jak Ali Harvey (właściwie Jacques Harvey)

Zawodnicy Ci zdobyli w sumie 10 medali. Sultan Haydar przyczyniła się do brązowego medalu w drużynie (półmaraton). Wydaje mi się, że import zawodników to sposób tureckiego związku lekkoatletyki na kryzys, z jakim się mierzą. Jedne kraje wolą inwestować w szkolenie dzieci i młodzieży, a inne wolą zainwestować w zawodników. To drugie działanie to droga na skróty. Większość z Was pewnie nie wie, ale tureccy biegacze świetnie sobie radzą w biegach górskich. Ciekawe czemu to się nie przekłada na biegu długie. Pozostaje pytanie, czy importowani zawodnicy są bohaterami w swojej nowej ojczyźnie? Według mnie postawa Turcji jest naganna. IAAF (Międzynarodowe Stowarzyszenie Federacji Lekkoatletycznych) powinno się za to wziąć, ponieważ  w pewnym sensie wypacza to rywalizację. Z drugiej strony, jeżeli ktoś od dziecka mieszka w innym kraju niż się urodził (przykład: Mo Farah), to nie mam nic przeciwko, żeby reprezentował kraj, z którym się utożsamia. Jak już wcześniej napisałem,  jest to konsekwencją otwarcia granic i postępującego procesu globalizacji.
 

To nie wszystko…

Dotyczy to też innych krajów. Choć muszę przyznać, że ich obywatelstwo jest dużo mniej dyskusyjne. Poniżej prezentuję listę medalistów z Amsterdamu, którzy urodzili się poza Europą (kolejność przypadkowa):

• Ilias Fifa, Adel Mechaal (Maroko => Hiszpania)
• Sifan Hassan (Etiopia => Holandia)
• Tadesse Abraham (Erytrea => Szwajcaria)
• Meraf Bahta (Erytrea => Szwecja)

Polecam obejrzeć poniższy finał biegu na 5000 metrów z 1986 roku. Zwróćcie uwagę na sylwetki biegaczy oraz ich czas na mecie.

W jaką stronę zmierza królowa sportu?