W życiu nie wszystko układa się po naszej myśli. Planujemy, konsekwentnie realizujemy założenia, wszystko idzie zgodnie z planem. Aż tu nagle ciach. Jest problem. Jakiś czas temu zrobiłeś trening życia, a dziś masz świadomość, że z tej formy zostało niewiele. Mało tego. Nie wiesz, kiedy wrócisz do regularnego treningu, ponieważ pomimo dłużej przerwy i pewnych starań nie zauważasz poprawy. Witaj w moim aktualnym świecie.

Na początku muszę Wam zdradzić, że bardzo niechętnie publikuję tego posta. Nie szukam współczucia. Nie usprawiedliwiam się. Piszę to teraz, ponieważ i tak musiałbym tłumaczyć, dlaczego nie startuję w lokalnych biegach. Przyznaję bez bicia – nie jest mi lekko. W głowie rysują się różne scenariusze, przeważnie pesymistyczne, a kto mnie zna, ten wie, że jestem urodzonym optymistą. Na pocieszenie dodam, że wspiera mnie kochana Żona – Asia, która doskonale wie, ile bieganie dla mnie znaczy i co teraz przeżywam. Wystarczy tego biadolenia. Robię, co się da, żeby z tego wyjść.

To już pewne. Plany na pierwszą część sezonu 2016 wzięły w łeb.
 

Skąd ten problem?

Jestem pewny, że część z Was myśli, że trenowałem zbyt intensywnie i przeciążyłem ścięgno Achillesa. Nic z tych rzeczy. Bolesność w okolicy Achillesa pojawiła się po długiej jeździe samochodem (ponad 1500 km za kółkiem). Tak, wiem, muszę zainwestować w automatyczną skrzynię biegów i tempomat. 😉 W stanie „czucia” (trudno nazwać to bólem) Achillesa zrobiłem trzy treningi. Po tym zacząłem czuć lekki ból. Poszedłem do Bożydara na masaż i wziąłem trzy dni wolnego od biegania. Po tym wykonałem dwa treningi a, ból powrócił ze zdwojoną siłą. Zrobiłem tydzień wolnego i trening kontrolny – brak poprawy. Znowu tydzień i ponownie to samo. Bezsensowna szarpanina. Reasumując, od dwóch tygodni praktycznie nie biegam. Właściwie to już od trzech tygodni mam zaburzony rytm treningowy. Trochę z tym walczę. Czasem trzeba odpuścić… Nie ma innej opcji.
 

Co dalej?

Przerwa trwa, nie biegam. W tej sytuacji patrzę z dwóch stron. Pierwsza to jak najszybszy powrót do regularnego treningu, a druga to jak najmniejsza strata formy (właściwie tego, co z niej zostało). Mając na celu przyspieszenia regeneracji, chłodzę newralgiczne miejsce, chodzę na masaż oraz zaczynam zabiegi fizykoterapeutyczne (laser, pole magnetyczne, ultradźwięki). Zabiegi powinienem mieć w nodze, ale mądry Polak po szkodzie. Liczyłem na to, że ból odpuści. Jak widać się przeliczyłem. Co robię, żeby jak najmniej stracić? Przyznam się, że niezbędne minimum. Wszystkie ćwiczenia wykonuje na macie lub drążku w domu. Kumulacja różnych zajęć oraz praca od 10 do 19 skutecznie mnie ogranicza. Zakładam, że w najbliższy poniedziałek ruszę na siłownię. Tam będę miał co robić. Chyba że zdarzy się cud i będę mógł wrócić do treningu biegowego. Co do tego jestem ostrożny. Mam świadomość, że zbyt szybki powrót do biegania może spowodować powrót do punktu wyjścia. A tego bym nie chciał.

Jak patrzę na problemy Kasi Gorlo (blog runtheworld.pl), to sobie myślę, że mój Achilles to pikuś. Nie można się załamywać.

Do zobaczenia na biegowej ścieżce! Wrócę silniejszy!